20, 21 en 22 juli 2019

Een paar dagen niets van ons laten horen. We zijn lekker van midden Zweden naar het zuiden gereden. We zitten nu aan de kust bij Ystad. Dat is waar de Zweedse detectiveserie van Wallander zich afspeelt. We staan nu op een kleine camping zonder toeters en bellen maar wel met goed en schoon sanitair. Wat wil een mens nog meer. Het waait behoorlijk maar in de luwte van de bus is het goed te doen.

Zit nu lekker aan het tafeltje de blog te maken. Overigens, we hebben nog plaats voor ruim 500 foto’s. Die kunnen we waarschijnlijk nu niet opmaken, maar in de toekomst wel. Ze blijven voor ons staan. In elk geval dank aan de gulle gevers.

In de buurt van de Harley dealer zagen we dat de fabriek van Monark en Crescent bromfietsen nog steeds bestaat. Jan dacht dat dit al lang niet meer zo was. Ze maakten vroeger ook kunststof fietsen met kunststof frames en wielen. Maar die waren niet UV-bestending dus braken ze op een gegeven moment. Nu maken ze metalen fietsen.

Heel oude auto’s rijden hier op zondag in het wild rond. Leuk om te zien hoor.

Wij wisten niet dat de kleindochter van Tineke hier ook al een café heeft. En dat op die leeftijd!!!

Weer een hele rij brievenbussen. Wel 58 op een rij. Die zie je overal, maar deze waren wel in grote getale.

Eergisteren stonden we bij een boerderij annex katten hotel. Je zou hier kat willen zijn. Zo mooi was het ingericht voor de beestjes. Het stonk er niet! Het was er kraakhelder. Daar konden we ook douchen. Troela maakte kennis met het schrikdraad en daar was ze niet blij mee. Ze had er daarna ook veel respect voor. Ze hadden hier een ruimte onder de grond die vroeger, in de periode van vóór de koelkasten, voor de opslag van de weck etc. gebruikt werd.

We hebben allerlei waarschuwingsborden langs de weg gezien. Elanden, herten, rendieren, koeien. Maar we zagen ze nooit. Nu kwam er ineens een bord met overstekende zwijnen. Nieuw voor ons.

Omdat het nogal winderig is, zag je over de velden koren golvende bewegingen van het koren gaan. Op de foto is het niet te zien, maar het was wel heel bijzonder.

Eenmaal op de camping waar we nu staan zette Jan weer de luifel uit en vast. Door de wind viel de middelste steun er onder uit. Dan maar vastzetten met een klem. De volgende keer staat ie écht vast. Troela zit lekker bij mij op schoot terwijl ik aan het breien ben.

Morgen gaan we via de kust naar de brug bij Malmö naar Denemarken.

Dat is het dan weer voor nu. Tot de volgende keer.